Μετά το προπατορικό αμάρτημα κουβαλάμε όλοι μέσα μας την πτώση του Εωσφόρου. Τον ανώτερο άνθρωπο δεν τον θέλουμε για να τον αγαπήσουμε αλλά για να τον χρησιμοποιήσουμε προς ίδιον όφελος. Όταν πάρουμε αυτό που θέλουμε, τότε από διάκονοι αυτού καταντούμε εξουσιαστές του, ταυτίζοντας το χάρισμα που μας πρόσφερε με τον εαυτό μας. Ο Χριστός δεν ήρθε να διακονηθεί αλλά να διακονήσει. Όμως οι άγγελοι του τάγματος του Εωσφόρου, από λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του, κατάντησαν τύραννοι και δυνάστες των ανθρώπων. Η οικειότητα με τον ανώτερο Θεό απέβη θανατηφόρα, πόθησε όχι τον Θεό ως πρόσωπο αλλά την εξουσία και τη δόξα του Θεού και σταμάτησε να Τον προσκυνά, γενόμενος προσκυνητής του φθόνου, της κακίας και των χαρισμάτων του φωτός που λάμβανε από τον Δημιουργό Θεό. Όποιος οικειοποιείται τα χαρίσματα του Θεού και δεν τα χρησιμοποιεί προς διακονία των ανθρώπων, αλλά για να ασκεί εξουσία τυραννίας προς αυτούς μαστίζεται από δαιμονικά πνεύματα. Στο 7ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως του Ιωάννη, στην επουράνια πανδαισία της θριαμβευούσης Εκκλησίας, όλος ο λαός που λεύκαναν τις στολές με το αίμα του Αρνίου και βγήκαν από τις μεγάλες θλίψεις αυτού του κόσμου προσκυνούν με επινίκιους ύμνους το θρόνο του Θεού και το Εσφαγμένο Αρνίο. Να ποια είναι η παραδείσια μακαριότητα. Ενώ η κόλαση που ζει ο Εωσφόρος είναι να βλέπει τον ανώτερό του Θεό και να μη θέλει να Τον προσκυνά σκασμένος από τον υπερφίαλο εγωισμό του.